Henster

Bu güne kadar hayatıma giren kişilerden , platonik olarak beslediğim dugulardan ve yan etkilerinden bahsedeceğim bu yazımda. Hadi bakalım hep birlikte çocukluğuma iniyoruz.

Bu konuda muhakkak herkesin söyleyeceği birşeyler çıkar ama öncelikle ben kendimden kısa kısa notlar aktarayım da siz yorumlarınızı sonra yaparsınız. (:

Sanırım orta okulun başlarındaydım o zamanlar. Oturduğumuz evin iki üç sokak ötesinde oturan güzel bir kıza farklı duygular hissetmeye başlamıştım.(Benden yaşca büyük olmasına rağmen)

Bu arada bizim sokakta oturan başka bir kızla da sınıf arkadaşıydı kendisi. Aynı okulda okuduğumuzdan biliyordum ve çoğu zaman bizim sokaktan geçerken görüyordum. Hatta bizim sokaktaki kız arkadaşa söylememe rağmen beni onunla tanıştırmamıştı zilli hiç unutmam.

Hoş gerçi tanıştırsa ne olacak henüz orta okuldayım ve neyin ne olduğunu hiç bilmiyorum. İlk kez birine karşı bu kadar güzel duygular hissetmiştim. Ve sonradan anladım ki ben o kıza aşık olmuşum.

Sadece onu gördüğümde heyecanlanıyor ve başımı öne eğiyordum utancımdan. (ayy nede masummuşum o zamanlar yerim ben seni) Onu her gün görebilmek için evlerinin önünden geçerdim. Normal zamanlarda ise sürekli onu düşünür , onunla tanışma provası yapardım kendi kendime.

Derslere adapte olamazdım onu düşüneceğim diye. Dikkatimi toparlayamaz , sıraya masaya kalpler çizer adını kazırdım her seferinde. İsmi hafızamın bir köşesinde hala durur. (ülkiye) Geçen gün yazdığım unutkanlık konusu geldi aklıma. Kendime bir de unutkanım diyordum şuna bakın , neleri hatırlıyorum.

O zamanlar çok isteyipte cesaret edemediğim ve pişman olduğum tek şey; hissettiklerimi kendisine  söyleyememem di. Ahh ahh keşke söyleseymişim.

Tabi sonra ilk aşk ve heyecan yavaş yavaş kendini yitirmeye başlıyor. Farklı yüzler gördükçe yeni duyguların kapısı aralanıyordu. İlk aşık olduğum kızla tanıştırmayan sokağımızdaki diğer kıza nasıl olduysa gönlümü kaptırmışım farkında olmadan. Ne kadar maymun iştahlıyım bende yaa. Ama bu sefer diğerinde olduğu gibi utangaç davranmadım. Her seferinde seni seviyorum demeyi başardım ama karşılık alamadım o ayrı mesele. Cevap vermemesi bile benim için iyi bir cevaptı aslında. Hiç değilse Hayır demiyor du… Ve ben umutla kabul edeceği günü bekliyordum.

Tabi aradan epey zaman geçti o esnada büyüdük liseye geçtik , kısa pantolun giymez olduk derken eskiye nazaran daha olgun konuşur ve düşünür olmuşum. İkinci aşkımı çoktan unutmuştum bile.

Yüzlerce kızın bulunduğu farklı bir okuldaydım artık. Seçme ve seçilme hakkım daha çok, ortam kurmak için seyirci az , saha daha müsaitti.  Mutluydum yeni arkadaşlıklar kuruyor daldan dala sıçrıyordum. Arkadaşlarla her çarşamba okuldan kaçmanın, kızlarla gezmenin ve en önemlisi iki hafta da 1 başkasıyla çıkmanın verdiği hazla dolaşıyordum.

Lisedeyken herşey gözümüze toz pembe görünürdü. Sevmenin ne olduğunu bilmez (hoş hâlâ bilmiyorum) aşkı gerçekten tatmazdık. Oyun gibi gelirdi bizlere. Kim daha çok kızla çıkacak , kim kimin elinden tutup gezdirecek gibi matrak olaylar yapardık.

Sonra bir gün oyun gibi başlayan sevgiliciliğin  sonuna gelmiştim sanırım. Uzun bir aradan sonra ilk kez diğer kızlara karşı hissetmediklerimi hissettiren biri çıkmıştı karşıma. Ne oluyoruz len ? yoksa orta okuldaki gibi gerçekten aşık mı oluyorum.

Beni etkileyen kişinin, bana karşı birşeyler hissettiğini düşünüp ilk hamleyi yapmıştım. Tahmin ettiğim gibi de oldu yeni yengeniz oydu. Aramızda bir elektriklenme oldu sanki , halk arasında ceryan çarpmışa döndüm.

Güzel ve oturaklı giden ilişkimizin uzun süreli olacağını düşünürken hiç beklemediğim bir anda terk edildim. O zamanlar emre aydın’ın kaybettim kendimi hükümsüzdür şarkısıda yoktu. Ben ne dinlemiştim acaba  ?

Adeta kendimi kaybetmiştim ve ne yapacağımı bilemiyordum. Benim için dünyanın sonu gelmiş gibiydi sanki. İlk defa bir kız tarafından terk edilmiştim ve kızlara olan güvenim yerle bir olmuştu. Gururuma yedirememiştim bu olayı.

Belki bir çok kişiye inandırıcı gelmeyebilir ama haberi aldığım gün dışardaydım ve fatura yatırmaya gittiğim postaneden çıkıp bahçesinde hüngür hüngür ağladığımı biliyorum. Hayatımda ilk defa bir kız için ağlıyordum. Bu duyguyu ilk kez yaşadığımdan etkisi büyük oldu bende.

Aradan geçen bir haftadan sonra döktüğüm onca göz yaşına pişman olup hayattan ders çıkardım. Daha doğrusu hiç bir kızın ağlamaya deymeyeceğini ve daha önemlisi gerçekten aşık olmadığımı anladım… Her aklıma geldiğinde ağladığıma pişman olup kendime kızıyorum. Ama şöyle de teselli buluyorum. Belki o gün ağlamasaydım kafamdaki eski düşünceler hep kalacaktı ve sonunda üzülen yine ben olacaktım diyorum.

Birşeylerin bilincine varmıştım. Bundan sonra üzülmek yok üzmek var ağlamak yok ağlatmak var diyordum kendi kendime. Çok fena kızdığımdan gözüm hiç birşeyi görmüyordu. Kızlarla birlikte olup en güzel anlarda yarı yolda bırakmak ve benim yaşadığım acıları her kızın yaşamasını istiyordum. Nasıl bir duyguymuş öğrensinler bakalım dercesine öfkelenip sinirleniyordum.

Söylediğim gibi de yaptım. Kızlarla iş olsun diye çıkıp , gönül eylendirip zamanımı geçirdim. Yapmacık gülmeler , yalan sözler , öpüyorum seni aşkım diye biten mesajların hepsi bir inat uğruğuna yapılmış  iğrençlikten ibaretti…

Bana yapılanları bende yapıyor yaşadıklarımı bir nebzede olsa başkalarına yaşatmaya çalışıyordum. Ve her seferinde biraz daha tecrübe kazanıyordum ama sonundan anladım ki yaptıklarım gerçekten gereksizdi. Başkalarına zarar vererek elime birşey geçmeyeceğini anladım ve yaptıklarıma son verdim.

Artık insanları daha iyi tanıyabiliyordum. Kimin ne olduğunu bir kaç görüşmeden sonra çözebiliyordum. Ve en önemlisi ‘ Bir sevgilimin olmayışına , sevgilisi olan bir erkek kadar çok seviniyordum ‘ .

Lise ve sonrasında biriktirdiğim tecrübeleri bir araya getirip üniversite de kullanmak pekte zor olmamıştı benim için.  Daha olgun insanlarla görüşüp mantıklı diyaloglar kurabiliyordum. Sıradan heyecanlarla başlayan bir kaç ilişki de sezsizce ve karşılıklı şekilde bitince doğru insanı buluna kadar geri çekilme kararı almıştım.

Belkide haftalık , aylık ilişki istemiyor hayatıma girip orada kalacak tek bir insan arıyordum ne malum. Doğru insanı buluncaya kadar  bu arayışta , bu blog da devam edecek gibi görünüyor.

Burak özdemir ‘in hakkımda sayfası‘nda söylediğim gibi; Aşk’ı seven ama Aşk’ı olmayan bir insandır Burak Özdemir…Tıpkı orada satırlara döktüğüm gibi kaldığım yerden devam ediyorum…

İlk defa bu kadar uzun bir yazı yazdım. Sonuna kadar okuduğunuz için teşekkür ederim. Sevgiler